The Wild Wild West - Welkom bij de Blog

“The Wild Wild West” zo voelt sociale media steeds vaker aan als ik eerlijk ben. De Facebook-cowboys die klaarzitten met hun scherpe meningen en analyses, maar in real life nooit iemand aanspreken om hun onvrede te uiten laat ik dan nog in het midden. Het gaat mij vooral over de wildgroei aan informatie en insteken die ongecontroleerd en ongenuanceerd als strobalen in het landschap rondwaaien. En dan heb ik het nog maar alleen over onderwerpen zoals mentaal welzijn.

Iedereen heeft meningen en dat is top!

Iedereen is ervaringsdeskundig en dat is nog beter!

Ik hou van situaties waarin we in gesprek kunnen gaan, kunnen filosoferen en het met elkaar oneens kunnen zijn en juist daar dieper over doorbomen. Dàn pas leren we, volgens mij (en daar hoef je niet per sé een masterdiploma in de psychologie voor te hebben, maar wél een kritische kijk). Heel vaak halen we (en alweer: mooi, prachtig, goed startpunt) “zelfhulp” van het internet, uit boeken, uit podcasts (ik ook, grote fan. Van er zijn prachtige exemplaren te vinden tussen de B.S. die er ook rondzwerft) maar die sociale media doen wel iets heel speciaals. Wanneer "Het Algoritme" je alleen maar confronteert met het standpunt waarin je je al bevindt, loopt het vast. Niet het algoritme, maar je proces. Want constant geconfronteerd worden met wat je al weet, met dezelfde kijk als de jouwe is zeer bevestigend, mooi en fijn ook, vooral het ego. Maar is het helpend?

Ik bekijk het zo: als je een therapeut zoekt die alleen zegt “je hebt gelijk”, “zo is het”, “hm-m” en “Ja!”; die geen moeilijke, uitdagende vragen stelt, nooit advocaat van de duivel speelt, of hier en daar een pittige stelling oppert en je nooit huiswerk meegeeft waar je eens wat dieper voor moet denken en graven,… Bereik je dan wat je wil bereiken? Groei je dan hoe je wil groeien? Of kom je telkens weer buiten met een goed gevoel dat duurt tot het wegebt en je een volgende sessie nodig hebt?

Tuurlijk heb je een luisterend oor nodig, tuurlijk moet je je verhaal kwijt kunnen,... maar als het niet verder gaat dan dat, dan wordt het dure koffieklets.

Voor mij is dat niet de therapie/coaching, zelfs niet de zelfhulp die ik zoek. Ik wil uitgedaagd worden, mijn kijk verruimen, kritisch kijken naar, denken over mijn situatie en voelen dat er iets beweegt, dat ik iets bereik met de tijd, energie en aandacht die ik investeer. Content die alleen maar bevestiging geeft over de denkprocessen en de oplossingsrichtingen waar je nu al mee vertrouwd bent, maar niet zorgt voor de vraag “tiens, hoe zie ik dat?” of “moh, zo had ik het nog niet bekeken!” mist ook zijn kans, vind ik dan. En misschien ligt dat niet aan de content, of aan de maker, maar aan het marketinggegeven dat er ook (zelfs in de mentale welzijnssector) groeit en leeft.

The Wild Wild Web en Zelfzorg

En dat is een beetje waar ik sukkel als millenial zelfzorg coach op sociale media. Hoewel, soms heb ik zelf het gevoel dat op dat vlak “Boomer” nog beter bij mij past. Waarmee ik maar bedoel: ik ben niet mee. Noch heb ik de intentie om “mee” te zijn. Vroeger dacht ik: hoe minder sociale media ik consumeer, hoe gelukkiger ik ben. Dat is verandert sinds Hét Algoritme en ik elkaar wat beter hebben leren kennen. Ik krijg mooie en genuanceerde content over mentaal welzijn gepresenteerd op alle platformen en I love it! Maar goeie content produceren die alle vakjes afvinkt die op mijn eisenlijstje staan, blijf ik moeilijk vinden.

Wat ik ook veel liever doe is mijn kop al eens buiten de deur steken en naar talks, bijeenkomsten, netwerkevents gaan in het mentaal welzijnsrijk. Of luisteren naar podcasts met gasten van divers pluimage luisteren waar het al eens over zelfzorg durft te gaan en dat is dan het punt waarop ik (bijna) van mijn stoel val. Want vaak blijkt dat veel van die mensen zó een ander beeld van zelfzorg gepresenteerd krijgen dan hetgeen ik “verkoop” of zelfs écht zelfzorg vind.

Uiteraard word ik dan zelf nieuwsgierig waar die denkbeelden vandaan komen en wat die mensen dan te zien krijgen en daarom ging ik op zoek naar zulke accounts. Ik ga ze niet benoemen, dat is niet het doel hier (ik hoop dat dat voelbaar is). Het is ook geen kwestie van “goed” versus "slecht”. Ik heb altijd veel liever grijs gezien dan wit en/of zwart. Ik combineer ook mijn observaties in grote lijnen en over diverse accounts heen. Een paar dingen die mij dan opvallen zijn:

Een groot gebrek aan nuance wanneer het over bepaalde onderwerpen gaat.

Zelfzorg als een zo egocentrisch mogelijke levensstijl of als extreem doorgedreven introversie waarbij geen zin voor samenhorigheid meer overblijft. Grenzen stellen als harde muren of dikke deuren met hangsloten om alles en iedereen buiten te houden. Het soort “zelfzorg” dat voor mij zeer defensief aanvoelt en heel duidelijk gedreven wordt vanuit een kwetsuur.

Nu, we hebben allemaal ergens grote of kleine kwetsuren en het is zeker fijn (en nodig) om af en toe eens te lezen, horen, voelen “er zijn nog mensen die dit doormaken”. maar als dat het énige is dat je continu te zien krijgt, is er het risico dat je blijft hangen in de pijn van de kwetsuur en niet uitgedaagd wordt om verder te evolueren voorbij de kwetsuur naar een leven waarin je die (deels) kan loslaten.

Een soort overcommercialisering van zelfzorg. Zeker als het over fysieke zelfzorg of uiterlijke verzorging gaat. Alsof je god-weet-wat moet aankopen om op je huid te smeren of om je gezondheidsparameters te meten. Of elke maand een nieuwe trend moet volgen (pilates of matcha, iemand?) als je aan “relevante” zelfzorg wil doen.

Ideeën opdoen is fijn. En zeker is het zelfzorg om jezelf af en toe eens te verwennen met een bad dat heerlijk ruikt, een spa-day, een alles douche,… Maar dar heb je geen retinolcrème van €160 voor nodig en die dingen zullen ook never nooit niet het hele verhaal zijn.

Verdoken oproepen tot perfectionisme die zeer instagrammable levenswijzes tonen, dagverlopen, morning- en evening routines met een zacht muziekje die de onrealistische indruk wekken dat "aan zelfzorg doen" betekent dat je alles zeer mooi moet maken. Wat heel fijn is, maar zelden haalbaar.

Je regelmatig afvragen hoe je her en der in je dag iets gewoons en saai een extra touch kan geven kan wonderen doen voor een sleurderige dag. Alleen gaat het nastreven van harmonie en zachtheid zonder tools voor veerkracht die je effectuief helpen in een leven dat zonder twijfel ooit hectisch zal aanvoelen je maar zo ver brengen.

Of net die accounts die de activiteiten van een hele week in één dag willen krijgen onder het mom van productiviteit. Nog voor de werkdag om 9h begint is er al een leer-/leesmoment geweest, is er gemediteerd, zijn we gaan sporten, hebben we gezonde mealprep gedaan én zijn we gedoucht, geschminkt en mooi aangekleed. Met als (hopelijk onbewuste) bijwerking het idee dat het nooit genoeg is, dat zelfzorg de zoveelste to do op je lijst is en het gevoel van falen nog des te groter wanneer het niet lukt om dat allemaal in je dag te proppen. Deze noem ik de “balansillusionisten” die een menu bieden van productiviteitstips à volonté (vooral als je bereid bent om al op te staan om 4h30) om zo elke dag een perfecte balans af te leveren van werk, gezin (vaak is dat gezin nergens te bespeuren in de content), gezondheid, zelfzorg en zelfontwikkeling.

En als laatste, dan hou ik op, beloofd! De categorie van de quick fixes. “Volg deze 8 stappen om een meer … leven te hebben”, “6 maanden en je bent onherkenbaar” die gemakshalve vergeten te zeggen dat échte verandering tijd en inspanning kost. Én en plus ook vergeten ruimte te laten voor het feit dat je misschien al oké bent zoals je bent en je alleen verandering hoeft na te streven als jij dat zelf écht wil.

Mijn plek in The Wild Wild West op het Wild Wild Web

Begrijp mij niet verkeerd. Voor elk van die stukjes zelfzorg valt iets te zeggen, afhankelijk voor wie het dient en hoe het in je leven past. Maar de content vereist wel een snufje kritisch denken voor die verteerbaar wordt. Soms lijkt het alleen of wat er op jouw feed zit de enige belangrijke en juiste niche is om goed voor jezelf te zorgen en die nuance mis ik zo hard. Ik word dan de zelfzorgheks die tegen haar scherm begint te roepen “jaaaaa, maaaaaaaaaar…”.

Terwijl het er volgens mij net om draait om een voor jou werkend evenwicht te vinden tussen wat bij jou past en wat jou een klein beetje uitdaagt in je doen en denken. Of om wat jou de tools geeft om veerkrachtig in het leven te staan wanneer (ja, “wanneer”, niet “als”) het leven hectisch of chaotisch of rommelig of uitdagend wordt. Als we van één ding zeker kunnen zijn is het dat er disbalans zal zijn, dat er tegenslag zal zijn en dat we dat niet weggeborsteld krijgen met een zacht muziekje of extra hard werken. Als we te hard gaan in één van die insteken, verergeren ze volgens mij de zaak vooral.

Als we al die insteken kunnen combineren (en zeker niet in de val trappen dat we dat allemaal en ten allen tijde moeten doen) en bekijken als een experiment om uit te vlooien wat voor ons werkt, prrrrima! Als we al die insteken (of degenen die wij gepresenteerd krijgen) consumeren en een gevoel overhouden van “achterop hinkelen” of “de lat niet te halen”,… dan streeft het zijn doel voorbij, denk ik.

Anyway, lang verhaal lang. Los van wat je zou denken wil ik wél graag mijn plekje op dit wild wild web claimen met mijn zelfzorggemompel. Maar ik wil dat op een genuanceerde, duurzame, zelfliefde-gebaseerde manier brengen die misschien niet in één niche past, vervalt in buzzwords of hypes. Ik wil dat die content genoeg ruimte laat om jou te laten nadenken en afvragen of en wat er daarvan van toepassing is op jou. Dat je dat kan vastpakken wat dient en dat kan laten liggen dat niet dient. En vooral dat er iemand achter zit waarmee je in gesprek kan gaan wanneer iets je triggert, of raakt of nieuwsgierig maakt naar verdieping. Met dat laatste bedoel ik uiteraard mezelf maar zeker ook (op termijn hopelijk) alle ervaringsdeskundigen in de comments.

Ik wil dat ook op een leuke, toegankelijke manier brengen die niet capitaliseert op mensen het gevoel aanpraten dat er iets mis is en dat ze moeten veranderen. Ik wil hiermee geen klanten ronselen. Daar draait het helemaal niet om. Dit is mijn speeltuin en spelen ga ik sowieso en iedereen is welkom om mee te spelen, maar nooit als-ie dat zelf niet wil.

Ik wil dat ook op een onderbouwde manier doen die alle insteken die ik in mijn praktijk gebruik combineert zowel als praktische tips, tricks en inzichten uit ervaringsdeskundigheid van mezelf of anderen die het delen voor de wereld.